Üzgünüm Çocuk… Muzaffer Duru yazdı!

Antalya’da bir gecekondu yangını… Alevlerin arasından kurtarılan küçük bir çocuk, ambulansa bindirilirken gözyaşları içinde feryat ediyor: “Abi beni götürme… Annemin parası yok.”

Bu cümlede yalnızca bir çocuğun korkusu, yalnızca bir yangının enkazı yok. Bu cümlede yılların birikmiş çaresizliği, unutulmuş hayatlar, görmezden gelinen yoksulluk var. Bu cümlede koca bir ülkenin vicdanı yanıyor.

Biz Bugüne Kadar Seni Görmediğimiz İçin…

Evet çocuk, sen haklısın… Biz bugüne kadar seni görmedik. Ya da görmek istemedik. Hep başka yerlere baktık. Büyük binalara, süslü projelere, şatafatlı toplantılara… Senin o gecekondu köşesinde nasıl yaşadığını, annenin her akşam sofraya ne koyacağını kara kara düşündüğünü, sobanın başında ısınmaya çalışırken bir gün o alevlerin seni yutabileceğini hiç hesaba katmadık.

Senin ambulans kapısında ağlarken söylediğin o birkaç kelime, aslında bir ülkenin en çıplak gerçeği. Yoksulluğun, eşitsizliğin, vicdansızlığın kelimelere dökülmüş hâli. Sen, hastaneye gitmenin bile parayla ölçüldüğü bir dünyada büyüyorsun. Çocuklar ambulansa binmekten korkmamalı, hastanelere parası olmadığı için gitmekten çekinmemeli. Ama sen bunları biliyorsun, çünkü o dünyanın tam ortasında büyüyorsun.

Sana Yetilemediğimiz İçin…

Biliyoruz çocuk, ne desek haklısın. Sana yetemedik. Bunca bina dikildi, bunca ihale yapıldı, yollar, köprüler, havalimanları inşa edildi. Ama sen hâlâ o gecekondu mahallesinde, kaderine terk edilmiş bir hayatın içinde büyüyorsun. Yangın çıktığında itfaiyenin hemen gelse para isteyeceğini düşünüyorsun.  Çünkü para üzerime kurulmuş bir sistem var.Hastaneye gittiğinde annenin cebinde kaç lira olduğunun önemli olduğunu biliyorsun. Çünkü sen bu düzeni en acı yerinden yaşamak zorunda bırakılanlardansın.

Biz yetemedik sana çocuk… Çünkü yetmek istemeyenler vardı. Lüks arabalarına binenler, milyonluk ihalelerden komisyon alanlar, kasalarını dolduranlar, seni  aç bırakanlar var

Senin “Annemin parası yok” sözlerin, aslında sadece annenin değil, milyonlarca insanın çaresizliğini anlatıyor. Ama asıl utanması gerekenler biz değiliz çocuk. Asıl utanması gerekenler, Haramı yiyip, haramı normalleştirenler. Bir çocuğun hastaneye gidişini bile bir “lüks” haline getirenler.

Bugün sen ağlıyorsun çocuk… Ama bu ülkede vicdanı olan herkes seninle birlikte ağlıyor. Senin o sözlerin, unutulmuş mahallelerin, yok sayılan insanların, sesi duyulmayanların çığlığı oldu. Ve unutulmayacak.,

Ama sen de unutma çocuk… Bir gün hiçbir çocuk ambulansa binmekten korkmayacak, hastane kapılarında anneler babalar çaresizlikten ağlamayacak. O gün gelene kadar, biz bu utancı taşımaya devam edeceğiz.

Üzgünüm çocuk… Ama umutsuz değilim.