Mersin, Türkiye’nin en pahalı şehirlerinden biri haline geldi. Barınma ve beslenmeye gelen zamların ardı arkası kesilmiyor. Ekmeğe gelen zam, ulaşıma gelen zam, çay ocağında bir bardak çaya gelen zama illallah eder olduk. Zaten tantuni borsası berbat. Hem berbat hem pahalı. Kiralar aldı başını gitti.
Yeşilçam’da toplumcu gerçekçi filmlerde senaryolaştırılan 1960, 1970 yıllardaki yoksul halk imgesi Şu an nirvanasını yaşıyor. Derim yoksulluk giderek daha bir derinleşti.
Enflasyon, dolar kuru, dolandırıcı esnafları da eklediğin zaman “yaşıyor olmak” bile bu halk için mucizedir. Bir yandan “devletin malı deniz, yemeyen keriz” şiarıyla vergilerden lale devri yaşayan gruplar, bir yandan da “bu halka her şey mübah” deyip her şeyi pahalı satan sözüm ona dürüst, namuslu yerel işletmeler. Hepsinin ortak hedefi: daha çok haram yemek. Dini fetva vermiyorum ama haram lokma yemek evrensel bir rezilliktir. Bir şişe suyu 5 TL satan da 10 TL satan da birbirine komşu iki esnaf.
Hayat, yoksulların cehennemi yaşadığı zenginlerin cennetine cennet kattığı bir hale geldi. Nefes almak bile zulüm olmuş.
Gösterişin öne çıktığı garibanı sevindirelim diye iyilik meleği gibi dolaşanların günü de geldi çattı. Kurban Bayramı’nda iyi eti kendine kötü eti de yoksula dağıtanların cirit attığı bayram. Yoksul senede bir defa et yesin diye sanki yeryüzünde yoksulluğu bitirmiş gibi edalarla yürüyen gösteriş budalalarının en mutlu günü. Keşke İbrahim peygamber oğlu İsmail’i kurban etseydi dedirten budalaların ortalıkta dolaşıp kimseye faydası olmadığı bir bayram.
Derin bir yoksulluk var doğru. Fakat daha da derin bir dolandırıcılık var. Tanrı’yı kandıran da dolandırıcıdır. Ama anca kendini kandırır. Toplumda derin bir budalalık, gözü doymazlık var. Doymuyorlar. Patlayıncaya kadar, tıksırıncaya kadar yeseler de gözleri doymayan bir sahtekarlar güruhu sarmış her yanı.
Nefes alamıyor yoksul halk. Garip gurebanın dostuyuz diyenlerin ceplerine indirdikleri tomarları göremiyor çomarlar.
