Annem … Yüreği beyaz bir kadındır. Annem bir gölgeye hasret kalmıştı. Hasretliği ona bir varmış bir yokmuş dedirtiyordu oysa. Meğer bu bir varmışlar bir yokmuşlar onun kaybıymış, çok geç anladım… Bir annenin en sevdiğini kaybetmesi kadar hüzünlü bir şey olmamalı.
Tutunduğu dalının kırılması onu yerle bir ederken Tanrı’nın adaletinden pek de söz etmek mümkün değil. Oysa annem Tanrı’ ya taparken, Tanrı annemi yarı yolda kimsesiz, öksüz, yetim bıraktı. Kaç kez yenildi benim annem! Kaç kez yüreği parçalandı benim annemin! Oysa benim annem “Öldüğünü bilmek mi daha acıdır yoksa görememek mi? ” derdi hep annem ve demelerle kalırdı. Bir annenin feryadıyla sarsmadı mı zaten evren.
Sonra bir şehre yabancılaştık. Bir mutsuzluğu dahi bir şehre bağlar olduk. Oysa o şehir bizden aldığını geri vermemişti. Sustuk… Gittik… Burnumuzun direğinde bir sızı bırakarak. Ahımız yakılmış bir köy gibiydi.
Her şeyin üstesinden tek başına gelmenin güçlülüğü insanı bir bankta ağlarken bırakır. Ve ardından başını okşarken bile masumca, kaybetmişçesine, hüzünlüce etrafa bakarız. Bazen çok güçlü olmak da yenilgi olabiliyor. İnsan bazen tüm labirenti aştıktan sonra bile bir düzlükte dahi yere yıkılabilir.
Acı bir ölünün ah çekmesine benzerdi. Bu acı hüzünle süslenip, hüzünle şekil alırdı. Hasret uzakta, hasret çok uzakta… Hasreti bir ben bilirim birde annem bilir. Annemin oğlunun yüzü sanki acıyla yontulmuş gibiydi. Acaba o da biliyor muydu bu hüznü.. Ve annemi acıya alıştırdı. O gidiş çok uzundu, çok uzun sürdü, o gidiş sönmedi.
Sonra bir gün annem de öldü. Ve o yolcu hiçbir zaman dönmeyecek
TAKİPÇİMİZDEN
”SİZLER DE YAZILARINIZIN MERSİN ODAK HABER’DE YAYINLANMASINI İSTİYORSANIZ [email protected] ADRESİNE MAİL ATABİLİRSİNİZ”
